Biała spódnica

Witajcie!
Jak zdążyła niedawno zaznaczyć moja znajoma (Corbusia :) ), "szybko wdrażam w życie nabytą wiedzę".. :)
(spodobało mi się to określenie :))
Ma rację. Bo i na co tu czekać? Na oklaski? Niee, nie ma nic za darmo. Trzeba się orobić.. ewentualnie, jeśli nie można pracą i intelektem, zaświecić tyłkiem, najlepiej tam, gdzie jest "najciemniej".
Ja obieram tą opcję z pracą, ponieważ jest najbezpieczniejsza i z reguły nie da się wyjść na półgłówka.
W Polsce mamy już dużo "świecityłków" oraz "intelektualistów", którzy spychają się nawzajem ze szczebli "kariery" tak jak "rozchorowane" babulinki spychają się z siedzeń w lubelskim MPK.
Cóż.. wygrywa silniejszy :D
I patrząc na całokształt, sądzę, że lepiej jest pracować.. niż po prostu narzekać i robić z siebie idiotę.
Tyle słowem wstępu.. Tak, wiem, nie miało to większego związku z tematyką bloga, ale jakoś tak, zebrało mi się na refleksje.
Odnośnie spódnicy:
Wczoraj wypełzła spod mojej machiny. Nawiązując do pierwszego zdania z notki, uszyłam ją właśnie z formy, którą skonstruowałam sobie na kursie, dwa dni temu. Miałam resztki materiału, więc recykling pełną gębą :D
Materiał to bawełna z dodatkiem elastanu. Jest dość cienka dlatego postanowiłam zużyć również syntetyczną koronkę, by aplikacjami choć trochę zakamuflować przezroczystość materiału :)
Żeby manekin nie był goły, ubrałam go w żakiet, który uszyłam na początku tego roku, wyszło takie oto ciekawe zestawienie :) Obecnie spódniczka ma pasek, który dziś zdążyłam doszyć :)
Trzeba jeszcze rozprasować zaszewki.

To by było na tyle :)
Pozdrawiam i zapraszam do rzucenia się w wir dobrego kawałka pysznej muzyki, omnomnom

Osobiście, urzekła mnie wersja Bigmouth Strikes Again z basem <3 Miód na me uszy <3